داری بزرگ میشی

پسرکم حسابی شیطون شدی و صد البته شیرین؛ گاهی تو طول روز آنقدر منو مشغول خودت می کنی که فراموش میکنم به جز تو کارای دیگه ای هم تو برنامه روزانم جا داشته، آخر شب هم دیگه نای حرکت ندارم اگه  کمک های بابا امین و مامانی نباشه که واویلاست. با اینکه خیلی شیطون شدی و با توجه به رفلکسی که داری غذا دادن به تو یه پروژه خیلی بزرگه ولی وقتی که هر روز نه بلکه هر ساعت کار تازه ای رو که یاد گرفتی رو میکنی یا کلمه تازه ای میگی یا حتی موقعی که بعد هر شیطنت متحیر العقول یکی یکی همه رو ریز ریز نگاه میکنی و بعد زیر زیرکی میخندی، دیگه دنیا مال من میشه و آنوقته که به خودم تلنگر می زنم لادن خانوم نکه یادت بره که مادری، نکنه فراموش کنی که باید لحظه به لحظه خدا رو به خاطر وجود نازنین و سلامتی که بهت داده شکر کنی؛ آره هیربد هم مثل هر بچه دیگه ای بزرگ میشه و راه خودش رو پیدا میکنه ولی این ما(مامان و بابا) هستیم که باید یادش بدیم راه از چاه جدا کنه، حتی حالا که داره سعی میکنه تا اولین قدمها رو با پاهای کوچولوی خودش برداره.

راستی تایادم نرفته هیربد یه چند روزیه که میتونه بدون تکیه گاه چند دقیقه بایسته هر چند که هنوز میترسه و لی دیروز برای اولین بار یک قدم به جلو برداشت و بعد خیلی با احتیاط نشست، البته باز هم بدون تکیه گاه. چون مدتهاست پسر کوچولوی شیطون ما با کمک (حتی اگه این کمک فقط یه کارتن خالی باشه) تند تند راه میره یا بهتره بگم می دوو٠